Werkdag 1
Door: Esther Swanenberg
15 November 2010 | Roemenië, Hunedoara
Wat we vandaag toch weer hebben meegemaakt! We kunnen het zelf bijna niet geloven en hoezeer we ook ons best zullen doen, jullie zullen het ook niet geloven.
Na een niet helemaal vlekkeloos verlopen ochtend (van Inger’s kant) stonden we iets na half acht met z’n vijven voor de deur van de loods. De vrachtwagen waar geen einde aan leek te komen ging voor het pad klaar staan en na een worsteling van Yvonne met het slot van de deur, kon het echte werk beginnen! De Roemeense helpers liepen op en af met dozen en kasten, en na een tijdje lang de commando’s te hebben gegeven, waren ook wij van de partij. Het viel overigens wel op dat de Roemeense mannen, die zich natuurlijk van hun beste kant wilden laten zien, ons telkens de dozen uit handen namen of ons opzadelde met de lichtste spullen. Na bijna twee uur lang non-stop sjouwwerk, was de vrachtwagen leeg en kon het uitdeelwerk beginnen.
Team Gert, Gele, Esther en Inger ging snel van start en de eerste vier dozen waren binnen no-time weg. Bij ieder huis dat we binnenkwamen kwam ons een geur tegemoet die ons bijna gillend deed omdraaien, maar we hielden stand en kwamen de merkwaardigste dingen tegen.
Allereest, een grote zwijnenstal waar een man met zijn vrouw en 5 kinderen moest leven. Er bleef geen ruimte meer over in het kamertje wat al zo klein was, omdat er overal kleding en voedsel op hopen lag opgestapeld. De man had geen werk. Dit kan hij niet omdat hij een ziekte heeft. Hij krijgt daarom een uitkering: €100,- in de maand.
Toen we op weg gingen naar het volgende adres besefte wij dat wij meer dan zijn maandsalaris op zak hadden. Bij het volgende adres troffen wij een gezin met een gehandicapt kindje aan waar geen hulp voor was. Het uitgebreide voedselpakket kwam daar dan ook goed van pas: het kleine jongetje van de familie pakte dan ook meteen een doos met cakejes uit de tas en liep er vrolijk mee weg.
De volgende ronde duurde iets langer…
Het was tijd om onze eigen pakketgezinnen te gaan ontmoeten. Voor de eerste 2 gezinnen (één van Inger en één van Esther) werden we naar een flat gestuurd die niet leek te bestaan. Tijdens het zoeken waren we echter wel al 6 keer langs een zigeunerflat gereden: de beruchte ruïne, enkele kamers zelfs zonder ramen. We waren het er over eens dat we daar toch zeker niet naar binnen zouden gaan. Maar natuurlijk was dit dus net het adres waar we naar zochten.
Toen we parkeerden voor de flat kwamen er al meteen 2 zigeunerkinderen op het autoraam kloppen. Met een angstige blik op Gert gaven we ze allebei een krentenbol en een mini mars.
Dit hadden we misschien beter niet kunnen doen, want op het moment dat we uitstapte waren kwamen alle vriendjes en vriendinnetjes op ons afgestormd.
Iedereen kreeg een snoepje, maar ze waren niet van plan het daarbij te laten. De minireepjes werden letterlijk uit onze handen getrokken en al met al liepen we niet met een fijn gevoel de beruchte flat binnen.
De flat was net een spookhuis, je kon geen hand voor ogen zien en de meest vreemde geluiden kwamen uit alle hoeken en gaten. Met alle kinderen nog achter onze kont aan, trokken we de deur van het eenkamerappartement dicht en draaiden ons om. Toen kwam de echte schok. In een kamer van 2 bij 3 meter waren een bank, waslijn, hout kacheltje en kast met tv op elkaar gepropt. De bank diende als bed. De rest (vrouw met haar 4 kinderen) sliep op de grond. Toen we weer veilig buiten waren, zat de schrik er goed in. Dit waren dus onze eerste twee gezinnen…
Nog niet helemaal van de schrik bekomen, belandden we voordat we het wisten midden in een krottenwijk waar de omstandigheden nog slechter waren dan in de flat.
Gele vond de vrouw bij wie we moesten zijn en vroeg of we het niet erg vonden om een stukje met haar en haar 2 kinderen (en honden) achter de auto aan te lopen. No problem… dus wel!
Toen we bij de auto aankwamen hadden we een tocht door een moerasgebied met blubber en een invasie van een stuk of 8 honden al overwonnen.
Nog nalachend over onze ‘mooie’ uggs die niet zo mooi meer waren, liepen we achter de vrouw aan, gepakt en bezakt de heuvel op. Na verwoeste pogingen niet onderuit te glijden in een pad vol smurrie, troffen we weer een invasie van zwerfhonden aan die zich vermaakten in de vuilnisbelt, maar deze werd afgeslagen door kinderen met stokken. We begonnen ons net af te vragen in welke varkensstal we ons nu weer bevonden toen we werden opgeschrikt door een luid geknor. Op het ‘erf’ liepen kippen, honden, een paard én een varken!
Eenmaal in het huis binnengekomen bleken de omstandigheden erg slecht: geen elektriciteit (dus koken op vuur), geen vuilnisbakken (vandaar de bergen voor het huis), geen telefoon. Kortom: ze hadden niks. We hadden het gevoel dat we in een middeleeuwse film waren gestapt. Deze mensen konden de warme kleding die was gestuurd dan ook zeker gebruiken.
Zo snel mogelijk gingen we de heuvel weer af: op naar het nieuwe gezin. Erger dan dit kon het toch niet meer worden?
Dat werd het gelukkig vandaag ook niet meer. Als allerlaatst willen we jullie nog vertellen over het gezin dat door onze persoonlijke hulp, denken wij, een betere toekomst tegemoet kan gaan. Het zoontje van de familie was triest genoeg 2 maanden geleden overleden op een leeftijd van 10 jaar. De hulp vanuit ons land betekent voor deze vader, moeder en dochter een nieuwe start.
Dit was het dan voor vandaag. Kijk vooral naar onze foto’s en tot morgen!
La revedere,
Inger en Esther
Na een niet helemaal vlekkeloos verlopen ochtend (van Inger’s kant) stonden we iets na half acht met z’n vijven voor de deur van de loods. De vrachtwagen waar geen einde aan leek te komen ging voor het pad klaar staan en na een worsteling van Yvonne met het slot van de deur, kon het echte werk beginnen! De Roemeense helpers liepen op en af met dozen en kasten, en na een tijdje lang de commando’s te hebben gegeven, waren ook wij van de partij. Het viel overigens wel op dat de Roemeense mannen, die zich natuurlijk van hun beste kant wilden laten zien, ons telkens de dozen uit handen namen of ons opzadelde met de lichtste spullen. Na bijna twee uur lang non-stop sjouwwerk, was de vrachtwagen leeg en kon het uitdeelwerk beginnen.
Team Gert, Gele, Esther en Inger ging snel van start en de eerste vier dozen waren binnen no-time weg. Bij ieder huis dat we binnenkwamen kwam ons een geur tegemoet die ons bijna gillend deed omdraaien, maar we hielden stand en kwamen de merkwaardigste dingen tegen.
Allereest, een grote zwijnenstal waar een man met zijn vrouw en 5 kinderen moest leven. Er bleef geen ruimte meer over in het kamertje wat al zo klein was, omdat er overal kleding en voedsel op hopen lag opgestapeld. De man had geen werk. Dit kan hij niet omdat hij een ziekte heeft. Hij krijgt daarom een uitkering: €100,- in de maand.
Toen we op weg gingen naar het volgende adres besefte wij dat wij meer dan zijn maandsalaris op zak hadden. Bij het volgende adres troffen wij een gezin met een gehandicapt kindje aan waar geen hulp voor was. Het uitgebreide voedselpakket kwam daar dan ook goed van pas: het kleine jongetje van de familie pakte dan ook meteen een doos met cakejes uit de tas en liep er vrolijk mee weg.
De volgende ronde duurde iets langer…
Het was tijd om onze eigen pakketgezinnen te gaan ontmoeten. Voor de eerste 2 gezinnen (één van Inger en één van Esther) werden we naar een flat gestuurd die niet leek te bestaan. Tijdens het zoeken waren we echter wel al 6 keer langs een zigeunerflat gereden: de beruchte ruïne, enkele kamers zelfs zonder ramen. We waren het er over eens dat we daar toch zeker niet naar binnen zouden gaan. Maar natuurlijk was dit dus net het adres waar we naar zochten.
Toen we parkeerden voor de flat kwamen er al meteen 2 zigeunerkinderen op het autoraam kloppen. Met een angstige blik op Gert gaven we ze allebei een krentenbol en een mini mars.
Dit hadden we misschien beter niet kunnen doen, want op het moment dat we uitstapte waren kwamen alle vriendjes en vriendinnetjes op ons afgestormd.
Iedereen kreeg een snoepje, maar ze waren niet van plan het daarbij te laten. De minireepjes werden letterlijk uit onze handen getrokken en al met al liepen we niet met een fijn gevoel de beruchte flat binnen.
De flat was net een spookhuis, je kon geen hand voor ogen zien en de meest vreemde geluiden kwamen uit alle hoeken en gaten. Met alle kinderen nog achter onze kont aan, trokken we de deur van het eenkamerappartement dicht en draaiden ons om. Toen kwam de echte schok. In een kamer van 2 bij 3 meter waren een bank, waslijn, hout kacheltje en kast met tv op elkaar gepropt. De bank diende als bed. De rest (vrouw met haar 4 kinderen) sliep op de grond. Toen we weer veilig buiten waren, zat de schrik er goed in. Dit waren dus onze eerste twee gezinnen…
Nog niet helemaal van de schrik bekomen, belandden we voordat we het wisten midden in een krottenwijk waar de omstandigheden nog slechter waren dan in de flat.
Gele vond de vrouw bij wie we moesten zijn en vroeg of we het niet erg vonden om een stukje met haar en haar 2 kinderen (en honden) achter de auto aan te lopen. No problem… dus wel!
Toen we bij de auto aankwamen hadden we een tocht door een moerasgebied met blubber en een invasie van een stuk of 8 honden al overwonnen.
Nog nalachend over onze ‘mooie’ uggs die niet zo mooi meer waren, liepen we achter de vrouw aan, gepakt en bezakt de heuvel op. Na verwoeste pogingen niet onderuit te glijden in een pad vol smurrie, troffen we weer een invasie van zwerfhonden aan die zich vermaakten in de vuilnisbelt, maar deze werd afgeslagen door kinderen met stokken. We begonnen ons net af te vragen in welke varkensstal we ons nu weer bevonden toen we werden opgeschrikt door een luid geknor. Op het ‘erf’ liepen kippen, honden, een paard én een varken!
Eenmaal in het huis binnengekomen bleken de omstandigheden erg slecht: geen elektriciteit (dus koken op vuur), geen vuilnisbakken (vandaar de bergen voor het huis), geen telefoon. Kortom: ze hadden niks. We hadden het gevoel dat we in een middeleeuwse film waren gestapt. Deze mensen konden de warme kleding die was gestuurd dan ook zeker gebruiken.
Zo snel mogelijk gingen we de heuvel weer af: op naar het nieuwe gezin. Erger dan dit kon het toch niet meer worden?
Dat werd het gelukkig vandaag ook niet meer. Als allerlaatst willen we jullie nog vertellen over het gezin dat door onze persoonlijke hulp, denken wij, een betere toekomst tegemoet kan gaan. Het zoontje van de familie was triest genoeg 2 maanden geleden overleden op een leeftijd van 10 jaar. De hulp vanuit ons land betekent voor deze vader, moeder en dochter een nieuwe start.
Dit was het dan voor vandaag. Kijk vooral naar onze foto’s en tot morgen!
La revedere,
Inger en Esther
-
15 November 2010 - 16:49
Mam En Pap:
Hallo,
We hadden veel verwacht van wat jullie allemaal zouden zien. Maar hoe je het nu beschrijft is toch wel ontzettend erg.
Probeer ondanks deze armoede toch nog te genieten van jullie reis.
Veel liefs xxx -
15 November 2010 - 17:16
Linda:
Wauw Esther!
Wat een gedoe allemaal. Zo te horen is het voor jou (en Inger natuurlijk) nu toch echt duidelijk wat wij het toch goed hebben!:O
Super veel plezier, succes en 'sterkte' nog de komende daagjes! xx -
15 November 2010 - 17:49
Djinte.:
hé Es!
wat een belevenissen vandaag weer! zo zie je maar weer dat we het hier in Nederland echt heeel goed hebben.;)
xxx -
15 November 2010 - 18:37
Ton Swanenberg:
Hoi Esther,
Spannend, fascinerend maar ik kan me voorstellen dat het tegelijkertijd ook wel een beetje eng is. Afgelopen zondag was Roemenie nog bij Drie op Reis en toen hebben we natuurlijk alleen de mooie kant gezien. Jullie maken veel meer mee.
Wat me trouwens opvalt aan jullie reisverslag is dat er met geen woord gerept wordt over die knappe Roemenen, maar dat komt ongetwijfeld in het volgende verslag.
Veel plezier daar,
Ton
-
15 November 2010 - 19:40
Marloes:
Hee zussie,
Ah wat erg dit allemaal. Zo begrijpen jullie pas echt hoe goed wij het hebben in nederland. Het was vast een zware, indrukwekkende dag. Morgen weer een dag te gaan. Veel plezier!
xxxx -
15 November 2010 - 19:44
Anita Blatter:
Hoi Esther,
Je bent wel erg ver van huis hè?
En wat een verschil met Nuland (of valt dat wel mee....?)
Zijn er ook scholen voor de kinderen? Mag iedereen daar naar toe of is dat alleen voor de rijken?
Zijn er ook gelukkige mensen???
Esther, geef je ogen goed de kost en kom met een koffer vol ervaringen
a.s. weekend weer naar huis!
Groetjes,
Anita
-
15 November 2010 - 22:05
Hélène:
Wat kun je in één dag toch veel beleven en zien!! De krottenflat is aan de buitenkant al een verschrikking om te zien; het is alsof hij elk moment in elkaar kan storten. En dan die andere krotten... wat hebben wij dan toch een luxe!! Wij zien alleen maar de foto's, maar jij hebt het gevoel erbij. Heel bijzonder! Het zijn herinneringen die je altijd bij je zullen blijven! Veel succes de rest van de week!!
Veel liefs! -
16 November 2010 - 12:42
Leon :
Heee Esther en Inger!!
Pffff wat een toestand daar!! Het lijkt me niet echt gezellig dat allemaal te zien!!
Heel veel succes en hopelijk kunnen jullie toch een beetje genieten!!
xx Leon -
16 November 2010 - 18:11
Lotte:
Hee Esther!
Wat erg als je dit allemaal leest en wat zielig.
Bij ons wordt er gewoon brood in de prullenbak gedaan en daar lopen kinderen achter je aan & heb je door het geven van een minimars zo tientallen vriendjes.
Ik vind het echt heel erg mooi om dit zo te lezen & het lijkt me ook erg mooi om naar zo'n land te gaan en om die mensen zo te helpen.
Het is een heel gek idee dat ze daar luxe hebben dat bij ons gezien wordt als armoede.
Heel erg veel plezier & ik blijf je fascinerende verhalen bij.
Dikke kus uit Nederland -
16 November 2010 - 18:11
Inge:
Heeeey Esther,
echt mooi en goed geschreven! en met de foto's erbij krijgen we toch nog een beetje een goede voorstelling erbij. Zal allemaal wel heel indrukwekkend zijn! succes maar ook nog veel plezier in Roemenië!
xxxx -
16 November 2010 - 19:02
Sabrine:
Wat een indrukwekkende belevenissen zeg. Dit doet je beseffen dat wij het wel gênant goed hebben hier.
Ik vind dat je goed schrijft ook.
Goed werk en tot gauw weer.
Groetjes uit Duiven van ons allemaal.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
