Problemen in Palma...
Door: esther
26 Maart 2010 | Spanje, Madrid
Hallo allemaal,
Hierbij de update van mijn reis naar Mallorca.
Zoals de titel al zegt heb ik niet een hele relaxte tweede week gehad, ondanks dat ik echt lekker bruine benen begin te krijgen.
Het eerste punt waardoor het niet lekker ging was doordat mijn kamergenootje naar het ziekenhuis moest. Zij heeft een aandoening waardoor oa de doorbloeding in haar voeten heel slecht is (ze zit dan ook in een rolstoel). Stel je eens voor dat je in de winter fietst en dat je dan hele koude, witte, zeg maar bloedeloze handen krijgt. Als je dan thuis bent dan warmen ze weer op, en dan worden ze rood en heel erg pijnlijk... Wel eens gehad? Nou, dat is dus wat zij de hele afgelopen week had. Na een paar dagen werd de pijn zo erg (en de teen zo blauw) dat ze naar het ziekenhuis is gegaan voor sterkere pijnstillers. Eergisteren werd ze echter zo beroerd dat ze de hele middag heeft overgegeven, ws van de pijnstillers, en daarvoor naar de dokter is gegaan. Artsen zijn hier echter nogal makkelijk, dus in plaats van dat ze andere pijnstillers kreeg heeft ze een spuit in haar bil gehad tegen misselijkheid. Toen we richting de eetzaal gingen eergister voor het avondeten werd mijn roomie nogal moe ineens, dus hebben de fysiotherapeute en ik haar in bed gelegd. Met haar mobieltje naast dr, voor het geval het misging. Toen we wegliepen naar de eetzaal hadden we het er al over dat ze zo snel in slaap was gevallen (ze was weg in een paar seconden, terwijl ze daarvoor nog zat te kletsen). Dus toen we in de eetzaal zaten zei de fysio tegen me dat het haar niet helemaal lekker zat, en of ik de sleutel van de deur voor haar had. Op het moment dat ik de sleutel pakte ging mijn mobieltje af: mijn roomie, die mompelde dat het helemaal niet goed ging. De fysio en ik dus een sprintje naar de kamer getrokken, waar mijn kamergenootje lag: ogen half dicht, grijs gezicht, blauwe lippen en (als in een slechte film) haar mobieltje nog in haar hand.
De fysio en ik hebben haar wakker gemaakt, 112 gebeld en we zijn bij haar gebleven tot de ambulance kwam (twee uur later! En das geen typfout! Twee uur!). Achteraf bleek dat ze alleen was flauwgevallen, maar het zag er echt onwijs eng uit. Ze is twee nachtjes in het ziekenhuis gebleven en nu wel weer redelijk in orde, maar ik zie 's nachts nog steeds voor me hoe ze slap en wit in bed lag. Niet tof, dus.
Het tweede punt waardoor het hier niet zo relaxt is, is dat het tussen mij de de coach niet zo super gaat. Hij vindt mij te eigenwijs (imagine that, ik eigenwijs), terwijl ik vind dat hij te weinig duidelijkheid geeft over alles en dat hij weinig argumenten geeft om dingen te doen. Als ik een opdracht krijg dan wil ik altijd erg graag weten hoe ik het precies moet doen, maar ook waarom ik hem moet doen en waarom het goed voor me is. Dat vat hij op als eigenwijsheid en zeikerigheid, wat de sfeer niet echt ten goede komt. We hebben dus al meerdere aanvaringen gehad, waarvan de laatste in de eetzaal. Bij die laatste ruzie heeft hij me ook nogal persoonlijk aangevallen, en dingen gezegd die me ook echt gekwetst hebben en waar ik heel onzeker van word... (Imagine that again! Ik, onzeker!) Ik zit hier dus niet zo lekker in mijn vel, en ik ga er als ik thuis ben nog eens heel goed over nadenken of ik hier wel echt mee door wil gaan. Tot dit trainingskamp kon ik erg goed opschieten met de coach, maar nu botst het echt om de haverklap. Hij heeft natuurlijk veel aan zn hoofd, met mijn roomie die naar het ziekenhuis moest en alle organisatie e.d., maar dan nog vind ik het niet ok dat hij zo op mij reageert...
Het fietsen met de stokers gaat echter steeds beter, dus dat staat weer aan de positieve kant. Tandemrijden is zwaar maar leuk, de sfeer tussen de meiden is positief en de techniek wordt steeds beter. Het wordt nog moeilijk te bedenken wat ik precies wil, en zoals Nynke al zei: tis ook zonde een overhaaste beslissing te nenmen.
Wordt dus vervolgd... Waarschijnlijk ga ik wel 18 april al het NK Weg op de tandem rijden, dus daarna maar even kijken wat ik wil.
Mis iedereen in Nederland wel, en vooral mijn eigen bedje. Ik vlieg zondag eind van de middag gelukkig al weer!
Tot gauw dus,
Liefs, Esther
Hierbij de update van mijn reis naar Mallorca.
Zoals de titel al zegt heb ik niet een hele relaxte tweede week gehad, ondanks dat ik echt lekker bruine benen begin te krijgen.
Het eerste punt waardoor het niet lekker ging was doordat mijn kamergenootje naar het ziekenhuis moest. Zij heeft een aandoening waardoor oa de doorbloeding in haar voeten heel slecht is (ze zit dan ook in een rolstoel). Stel je eens voor dat je in de winter fietst en dat je dan hele koude, witte, zeg maar bloedeloze handen krijgt. Als je dan thuis bent dan warmen ze weer op, en dan worden ze rood en heel erg pijnlijk... Wel eens gehad? Nou, dat is dus wat zij de hele afgelopen week had. Na een paar dagen werd de pijn zo erg (en de teen zo blauw) dat ze naar het ziekenhuis is gegaan voor sterkere pijnstillers. Eergisteren werd ze echter zo beroerd dat ze de hele middag heeft overgegeven, ws van de pijnstillers, en daarvoor naar de dokter is gegaan. Artsen zijn hier echter nogal makkelijk, dus in plaats van dat ze andere pijnstillers kreeg heeft ze een spuit in haar bil gehad tegen misselijkheid. Toen we richting de eetzaal gingen eergister voor het avondeten werd mijn roomie nogal moe ineens, dus hebben de fysiotherapeute en ik haar in bed gelegd. Met haar mobieltje naast dr, voor het geval het misging. Toen we wegliepen naar de eetzaal hadden we het er al over dat ze zo snel in slaap was gevallen (ze was weg in een paar seconden, terwijl ze daarvoor nog zat te kletsen). Dus toen we in de eetzaal zaten zei de fysio tegen me dat het haar niet helemaal lekker zat, en of ik de sleutel van de deur voor haar had. Op het moment dat ik de sleutel pakte ging mijn mobieltje af: mijn roomie, die mompelde dat het helemaal niet goed ging. De fysio en ik dus een sprintje naar de kamer getrokken, waar mijn kamergenootje lag: ogen half dicht, grijs gezicht, blauwe lippen en (als in een slechte film) haar mobieltje nog in haar hand.
De fysio en ik hebben haar wakker gemaakt, 112 gebeld en we zijn bij haar gebleven tot de ambulance kwam (twee uur later! En das geen typfout! Twee uur!). Achteraf bleek dat ze alleen was flauwgevallen, maar het zag er echt onwijs eng uit. Ze is twee nachtjes in het ziekenhuis gebleven en nu wel weer redelijk in orde, maar ik zie 's nachts nog steeds voor me hoe ze slap en wit in bed lag. Niet tof, dus.
Het tweede punt waardoor het hier niet zo relaxt is, is dat het tussen mij de de coach niet zo super gaat. Hij vindt mij te eigenwijs (imagine that, ik eigenwijs), terwijl ik vind dat hij te weinig duidelijkheid geeft over alles en dat hij weinig argumenten geeft om dingen te doen. Als ik een opdracht krijg dan wil ik altijd erg graag weten hoe ik het precies moet doen, maar ook waarom ik hem moet doen en waarom het goed voor me is. Dat vat hij op als eigenwijsheid en zeikerigheid, wat de sfeer niet echt ten goede komt. We hebben dus al meerdere aanvaringen gehad, waarvan de laatste in de eetzaal. Bij die laatste ruzie heeft hij me ook nogal persoonlijk aangevallen, en dingen gezegd die me ook echt gekwetst hebben en waar ik heel onzeker van word... (Imagine that again! Ik, onzeker!) Ik zit hier dus niet zo lekker in mijn vel, en ik ga er als ik thuis ben nog eens heel goed over nadenken of ik hier wel echt mee door wil gaan. Tot dit trainingskamp kon ik erg goed opschieten met de coach, maar nu botst het echt om de haverklap. Hij heeft natuurlijk veel aan zn hoofd, met mijn roomie die naar het ziekenhuis moest en alle organisatie e.d., maar dan nog vind ik het niet ok dat hij zo op mij reageert...
Het fietsen met de stokers gaat echter steeds beter, dus dat staat weer aan de positieve kant. Tandemrijden is zwaar maar leuk, de sfeer tussen de meiden is positief en de techniek wordt steeds beter. Het wordt nog moeilijk te bedenken wat ik precies wil, en zoals Nynke al zei: tis ook zonde een overhaaste beslissing te nenmen.
Wordt dus vervolgd... Waarschijnlijk ga ik wel 18 april al het NK Weg op de tandem rijden, dus daarna maar even kijken wat ik wil.
Mis iedereen in Nederland wel, en vooral mijn eigen bedje. Ik vlieg zondag eind van de middag gelukkig al weer!
Tot gauw dus,
Liefs, Esther
-
26 Maart 2010 - 21:44
Heine:
wij missen jou ook Ezzie.
wat een naar avontuur zeg met je kamergenoot.
En dat van dat eigenwijze dat herken ik helemaal niet.....
Je moet maar zo denken zo'n coach is ook maar een mens die doet wat hij denkt dat goed is, maar hij moet je niet afzeiken natuurlijk. Gewoon blijven doen wat JJB je heeft opgedragen en verder weet je best zelf wat goed voor je is.
Tot snel XXXXXX -
27 Maart 2010 - 14:43
Gonny En Wilko:
tjeetje esther wat spannend allemaal. je hebt weer superveel ervaring opgedaan op allerlei gebied en wat je ook kiest hierna wij geloven in je hoor!!! -
30 Maart 2010 - 12:21
Imke:
Hey meid, wat een verhaal. Kan me voorstellen dat je je wild geschrokken was van de toestand waarin je roomie verkeerde! Gelukkig heb je lekker kunnen trainen :) Hoop dat je snel op 1 lijn kunt zitten met je coach, dat traint toch relaxter lijkt me.
Kus Im
Ps. het is me nog steeds een raadsel waarom ik dacht dat je in Duitsland zat :P
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
