Nederlands Kampioen... Ehh, jeeuj?!

Hallo allemaal!

Na drie weken niet meer op de tandem gezeten te hebben vandaag het diepe in gegaan! Een Nederlands Kampioenschap op de tandem.

Vanmorgen vroeg de trein genomen naar Amersfoort, waar ik werd opgehaald door Kathrin en Robert. Kathrin is mijn stoker (in elk geval in deze wedstrijd) en Robert is haar vriend. Erg handig, want Robert is ook fietsenmaker en heeft net een prachtige tandem voor haar in elkaar gesleuteld (voor de geinteresseerden: met DI2 electronisch schakelen en Lightweight wielen, yummie, foto's volgen nog).

Bij de wielerbaan van Apeldoorn aangekomen tot de ontdekking gekomen dat er een viaduct (!!) in het baantje zit; stel je voor (voor de wielrenners onder ons), een soort Corpus Den Hoorn maar dan met viaduct... Wel lekker selectief!

Anyway, we hebben de fiets afgesteld, mijn zadel gemonteerd en op de goede hoogte afgesteld, en daarna zijn we nog even gaan kijken bij de categorie voor ons; de 'geestelijk minder bedeelden'. Geen idee hoe ze officieel bij de KNWU heten, maar wel lachen om naar te kijken: sommige van die lui sloofden zich een aantal ronden heel erg uit om daarna af te stappen, hun concurrentie luid juichend aan te moedigen om vervolgens weer op de fiets te stappen en verder te koersen. De winnaars kregen een mooie roze trui en kusjes van de rondemiss en verder kreeg iedereen een medaille, als beloning voor het meedoen. Lekker relaxt sfeertje in elk geval.

Bij het inschrijven bleek dat we het enige dameskoppel waren en dat we dus geen trui konden winnen; daarvoor zijn er minimaal drie deelnemers nodig (voor de niet-fietsers: een trui is een rood-wit-blauw gestreept wielershirtje, tig keer toffer dan het winnen van een beker).
Voordeel is wel dat je wint; dus nu mag ik mezelf Nederlands Kampioene op de tandem noemen. Ondanks het lage deelnemersaantal (...) toch geprobeerd om lekker te koersen. De start was tegelijk met de Cycling-jongens (solo-fietsers met een handicap, bijvoorbeeld lichte spasmen aan arm of been, of een onderarm of -been amputatie) en met de mannentandems. De mannentandems waren na ongeveer 10 sec al uit het zicht verdwenen dus we hebben lekker met de Cylingguys meegereden. We zijn meen ik twee keer gedubbeld door de twee snelste mannentandems, hebben zelf een paar cyclingers (is dat een woord?) en de langzaamste mannentandem gedubbeld en verder gewoon heel lekker gefietst!
Ongeveer 40 gemiddeld (in een pelotonnetje niet groter dan een handvol fietsers, niet slecht) over een uur en drie ronden. Geen flauw idee wat het gemiddelde wattage was en hoe dat over ons beiden verdeeld was.

Verder ga ik begin juni hopelijk naar Gippingen, in Zwitserland, om daar een internationale koers te rijden op de tandem. Met Kathrin reed het vandaag zo lekker dat ik goede hoop heb dat het doorgaat (behalve afhankelijk van vervoer etc ook afhankelijk van de concurrentie; als Kathrin vindt dat ze daar beter mee koerst is het voor mij dikke pech).
Oh, en de coach weer gesproken in Amersfoort en ik geloof dat we weer 'cool' zijn. ('supercool', zei hij in elk geval ;)). Nog geen goed gesprek gehad, maar dit klinkt veelbelovend!

Ik hou jullie op de hoogte van mooie koersen en spannende ontwikkelingen!

Liefs, Esther